“Haruka.”
“Neymiş o?”
“Becerinin kendisi hakkında daha sonra konuşalım.”
Haruka’nın ifadesi incelikli.
Haruka buraya yetenekleri hakkında konuşmaya geldiği için bu anlaşılabilir bir durum.
Yine de önce bir şeyi teyit etmek istiyorum.
“Benimle beceriler hakkında konuşarak ne elde etmek istiyorsunuz?”
Bu kelimelere elimden geldiğince anlam yüklemeye çalıştım.
Neden ben?
Amacınız nedir?
Becerilerle ne yapmak istiyorsunuz?
Bu bilgilerle ne yapmayı planlıyorsunuz?
Her seferinde bir soru sormak kolay olurdu.
Ancak bu, onun gerçekten anlamasına izin vermeden sadece bilgi bırakmaz mı?
Bence onun düşüncelerini ortaya çıkarmakla benim duymak istediklerimi ona söyletmek arasında fark var.
Annem bana bir şey öğretmeye çalıştığında böyle yapardı.
Ona bir şey öğretmeye çalışmıyorum.
Ama hoşlanmadığım bir şekilde konuşmaya da niyetim yok.
Şimdi tek yapmam gereken kelimelerin onun zihninde şekillenmesini beklemek.
“I…”
Haruka az önce “ben” mi dedi?
Zamirini mi değiştirdi?
“Mümkün olduğunca çabuk güçlenmem gerekiyor. Eğer yapmazsam… bu tehlikeli… Korkuyorum…”
“Anlıyorum.”
“Değerlendirildiğimizde… bilirsiniz, değerlendirme odasında herkes istatistiklerinin nasıl arttığından veya hangi becerileri alamadıklarından bahsetmeye başladı, değil mi? O zaman, onlara becerilerimden bahsetmenin kötü olacağını düşündüm…”
“Mhm.”
“Ben de yararlı bir beceri kazandım… Herkese hava atmak istedim! Ama aynı zamanda beceri sahibi olmanın tehlikelerini de duymuştum… insanların nasıl kaybolduğu gibi…”
“Evet, bu akıllıca bir karardı. Gurur duymalısın, Haruka.”
Az öncesine kadar yüzünde korkunç bir sıkıntı vardı.
Sözlerimi duyduktan sonra biraz sakinleşmiş görünüyor.
“İşte o zaman seni hatırladım, Kota.”
“Beni mi?”
“Elbette, seni unutmuş değilim. Giriş töreninin yapıldığı gün herkes istatistiklerini ve yeteneklerini sorarken sen inatla tek kelime etmemiştin. Ben de öyle hatırlıyorum.”
“Anlıyorum.”
“Evet, istatistik ve becerileri ifşa etmenin riskleri konusunda sağlam bir anlayışa sahip olmanız gerektiğini düşündüm. Bu yüzden size danışmak istedim.”
Soğukkanlılığını tamamen geri kazanmış görünüyor.
“Herkesle istatistik alışverişi yaparken. Sonunda sadece becerileri değil, istatistikleri de paylaşmanın tehlikesini fark ettim. Sonunda yalan söyledim.”
“İyi bir oyundu.”
“Teşekkür ederim.”
Minnettarlığını ifade etmeden önce gülümsedi.
Bu konuda konuşmak ve onaylanmak onu daha iyi hissettirmiş olmalı.
Henüz hiçbir şeyi çözmüş değiliz, ama sanırım en azından şimdi onun danışmanlığını duymaya hazırım?
Becerikli ve beceriksiz insanların öğretirken kelimeleri kullanma biçimleri arasında gerçekten de fark var.
İnsanın zihnine akıcı bir şekilde giren bir konuşma şekli.
Ayrıca sadece direnç uyandıran ve sizi ne söylemeye çalıştıkları konusunda tamamen cahil bırakan insanlar da gördüm.
Umarım sözlerim herkesin zihnine sorunsuzca girebilir.
