Tüm Avcılar hala hayatta olan Jin-Woo’nun sesini duydu.
“!!”
“Müzikaletleri mi?”
Bir umut ışığı Avcıların gözlerine girdi.
Secde etmelerini söylediğinde oldukça farklıydı, herkes inanılmaz hızlı birşekilde hareket etmişti. Jin-Woo bu konuda yanılmış olsaydı o zaman birininyanına gider gitmez müzik aletlerini tutan taş heykeller tarafındanöldürüleceklerdi. Ancak, burada hiç kimse Jin-Woo’nun sözlerini sorgulamamıştı.
Müzik aleti taşıyan bir heykelin önüne ilk gelen kişi Song’du.
“….”
Song ağır nefesini kontrol etti ve heykele bakmak için başını kaldırdı. Vesanki bir yalanmış gibi heykelin parmakları arp üzerinde hareket etti vetökezledi.
Ding, dong…
Güzel bir melodi aktı.
“İşeyarıyor!!”
“Müzikaleti olan heykellere koşun!!”
Avcılar aceleyle adımlarla en yakın heykellere doğru koştular.
Bir trompeti olan heykel zafer kazanmış gibi üflemeye başladı, flütlü olanonunla oynamaya başladı, lir tutan telleri tıngırdatıyordu.
“Heok,heok, heok…”
Kim fiziksel sınırının yaklaşımını algılarken bir şekilde bir buzuka tutanheykelin önüne geldi ve yere eğildi.
Çın, çın…
Heykel enstrümanı çalmaya başlar başlamaz, Tanrı heykeli Kim’in peşindekoşmayı bıraktı. Duyguların üstesinden gelmiş olmalıydı, çünkü Kim daha sonradizlerinin üzerinde dururken gözyaşı dökmeye başladı.
“Hık… Hık…”
Bu arada, tanrı heykeli geri döndü. ‘Yaratık’ etrafı aradı ve çok geçmeden birsonraki avını buldu.
“Lanetolsun.”
Jin-Woo, bakışları Tanrı heykelinin bakışlarıyla karşılaştığında küfretti.
Daha sonra hızlıca koşmaya başladı – kalbi patlayabilecek kadar hızlıydı.Sırtı ter içinde ıslanmıştı.
‘Neden? Nedenişe yaramıyor?!’
Jin-Woo’nun kızgın bakışları, önündeki taş heykele indi. Davul tutan heykelhiç hareket belirtisi göstermedi.
GÜM!! GÜM!! GÜM!!
Tanrı heykeli korkutucu bir hızla yaklaştı. Pratik olarak o lanet şeydençok uzaktaydı, ancak henüz ikisi arasındaki mesafe hiç kısalmadı.
Jin-Woo tükürüğünü yuttu.
‘Burada ikikişi olduğu için heykel çalmıyor olabilir mi? Ben ve Bayan Ju-Hui?’
Başka bir şey düşünemedi. Neden? Çünkü diğer heykeller, bir Avcı onunönünde durur durmaz iyi müzik çalıyordu.
‘Artıkdüşünecek zaman yok.’
Jin-Woo, Ju-Hui’yi indirdi ve başka bir yere koşmaya hazırlandı.
“B-BayJin-Woo…”
Hâlâ korkan Ju-Hui, Jin-Woo’nun koluna yapıştı. Jin-Woo kulağına sakince fısıldadı.
“Birliktekalırsak ikimiz de öleceğiz.”
Ju-Hui’nin gözünde gözyaşları oluşmaya başladı. Kıyafetlerini tutarkenparmakları titriyordu. Ne yazık ki, ona ayrıntılı olarak açıklanacak zamanyoktu. Jin-Woo dikkatlice elini kaldırdı ve olabildiğince zıt yönde koşmayabaşladı.
Bum, bum, bum…
Geri döndüğünde, Ju-Hui’nin arkasındaki heykel davuluna yavaş amaistikrarlı bir ritimle vurmaya başladı.
‘Çok şükür.’
Artık sadece bir şey kaldı: Öldürülmeden diğer heykele koşmak!
Sadece Jin-Woo müzik çalan heykellerinin korumasını almamıştı. Açıkçası,Tanrı heykelinin öfkesi sadece Jin-Woo’ya, yalnızca ona, çevrilmişti.
Jin-Woo, bir binaya rakip olan ve odayı hızlıca geçen şeyin ayağındankaçınmak için elinden geleni yaptı.
GÜM!
GÜM!!
Düştü ve yuvarlandı ama yine de bir şekilde Tanrı heykelinin ayağıtarafından düzleştirilmekten kaçındı.
“Hah, hah.”
Sadece E-Seviyeli biri olabilirdi, ama yine de yakın dövüşçü tipi birAvcıydı, bu yüzden fiziği böyle durumlarda işine yarıyordu.
‘Biraz dahaileri!! Biraz daha!’
Jin-Woo, Tanrı heykelinin hareketlerini izledi ve daha da hızlandı.
Hızı arttı.
Ve onunla taş heykel arasındaki mesafe sadece bir düzine adım olduğunda…
“Hayır, oyanlış olan!!”
…Bay Song ona bağırdı.
Jin-Woo sadece Tanrı heykeline dikkat kesilmişti, bağırış onu şaşkınaçevirdi ve aceleyle başını öne doğru çevirdi.
“Ahh!!”
Müzik aletli bir heykel değil miydi?
Vaktinden sonra, bir müzik aleti gibi görünen şeyin aslında bir kalkan olduğunu fark etti. Ve elbette, heykel kalkanıyla acımasızca onu ezmeyeçalıştı.
“Hah!”
Jin-Woo aceleyle kendini kenara attı.
“Kkyahhk!!”
Ju-Hui çığlık attı.
Jin-Woo yere yuvarlandı ve durduğunda, Tanrı heykelinin burnunun tam önündedurduğunu görmek için başını kaldırdı.
“Birbiriardına bir şey…”
Alnı yerde yuvarlandığında çizilmiş olmalıydı, çünkü kan akıyordu vegörüşünü bulanıklaştırıyordu. Görüşü kısıtlandı ve fazla uzağa bakamadı.
Jin-Woo hızla çevresini araştırdı.
‘Müzik aleti…Müzik aleti…’
Ancak ne kadar sert görünse de yakınlarda bir müzik aleti tutan tek birheykel göremedi.
Bu arada, Tanrı heykeli Jin-Woo’nun yönünde bacağını kaldırdı.
“Hah!”
GÜM!!
Jin-Woo tekrar kendini yere attı ve bir şekilde heykelin ayağından kaçındı.
Ancak limitine ulaşmıştı.
Güçlü bir baş dönmesi onu ele geçiriyordu ve nedense kendini dengeleyemedi.
‘Lütfen…’
Gerçek bir tanrı olsaydı şimdiden dua etmeye başlayacağını düşünüyordu.
O anda Jin-Woo, ne silah ne de müzik aleti olan bir taş heykel gördü.
‘Bu mu…?’
Jin-Woo bu heykelin üzerine her şeyiyle bahse girmeye karar verdi. Yerdesürünerek söz konusu heykelin önüne geldi. Daha sonra vücudunu çevirmeyibaşardı ve Tanrı heykelini görebilmek için yere yattı.
Artık hareket edecek enerjisi yoktu.
“Hah, hah…”
Jin-Woo yaklaşan Tanrı heykeline baktı ve zorla nefes alıp vermeye devametti.
Tanrı heykelinin ifadesi, Jin-Woo’nun devam eden kaçışından daha dakızdırılmış gibi eskiye kıyasla çok daha buruşuktu.
Tanrı heykeli şimdi Jin-Woo’nun önünde durdu. Tüm görüşünü engelleyenyüksek katlı bir ‘yaratık’ görenJin-Woo, artık nefes alamıyormuş gibi hissetti.
“Ah, ah…”
Köşeye sıkıştırılmış bir sıçandan başka bir şey olmadığını mı düşünüyordu?Tanrı heykeli ona baktı ve başka bir şey yapmadı.
‘Bu son…’
Jin-Woo, doğrudan tanrı heykelinin gözlerine baktıktan sonra yaklaşankaçınılmaz ölümünü hissetti.
Ancak…
Wu-wu-wu…
Arkasından bir yerden güzel ve diğer dünyadan gelen bir ses çıktı.
Jin-Woo neler olup bittiğini görmek için başını çevirdi.
Wu-wu, wu-wu-wu…
Bir kitap tutan taş heykelin dudakları hareket etti, ne zaman hareket etseilahi bir şarkı aktı ve masif odanın içini doldurdu.
Wu-wu-wu, wu…
Tanrı heykelinin buruşuk ifadesi yavaşça duygusuz duruma geri döndü.Yakında, tüm bu korkunç çarpık yüz kasları düzleşti.
Taş heykellerin şarkısı sonunda sona erdiğinde, Tanrı heykeli geri döndü.Sonra, diğer taş heykellerin yaptığı gibi tahtına geri döndü ve şimdiye kadarolanların bir yalandan başka bir şey değilmiş gibi yerine yerleşti.
GÜM!!
Tahta oturan Tanrı heykelinin gürültüsü oda boyunca yankılanmıştı.
“Ah, ah…Zar zor başardık…”
Jin-Woo’nun dudaklarında ince bir gülümseme oluştu.
Bu sırada Ju-Hui, odanın uzak ucundaki konumundan kaçmaya başladı.
“BayJin-Woo!!”
Tüm gücüyle koştu ve gözyaşları yüzüne doğru akarken yanında diz çöktü.
“Neyapabilirim… Ne yapmalıyım…”
Tüm büyülü enerjisini çağırdı ve iyileştirici sihrini aktive etti. Ancak,hiçbir şey düzelmiyor gibiydi.
Dağınık Avcılar Jin-Woo’nun etrafında birer birer toplandılar. Her birikaranlık bir ifade taşıyordu.
“Ne… BayJin-Woo…”
O zaman bile, sadece Ju-Hui üzüntü içinde ağlıyordu.
Neden herkes böyle davranıyordu?
Jin-Woo’nun dudakları aşağı yukarı sallandı. Neler olup bittiğini sormakistedi, ama kendi sesini gerçekten dışarıya veremedi.
Başka şansı olmadığını düşünerek kendini desteklemeye çalıştı.
“….?”
Sonra, alt gövdesinin etrafındaki kan havuzunu fark etti. Ancak o zamanvücudundaki değişikliği gecikmeden fark etti.
“Ah…”
Sağ dizinin altı gitmişti.
Jin-Woo’nun gözleri, kalkanı tutan taş heykele doğru refleks olarak kaydı.Daha sonra kalkanın ucunda açıkça görülen kan izi gördü.
Ve sağ bacağının geri kalanı bunun hemen altındaydı.
Şıp. Şıp.
Ju-Hui’nin burnundan kandamlaları düşmeye başladı. Fizikseldayanıklılığının sınırlarına ulaştığının işareti buydu.
B-Seviyeli Şifacı’nın iyileştirici büyüsü eksik uzuvları kurtaramadı. Yaniyaptığı şey temelde kırık bir sürahiye su dökmekti. Sonunda dayanıklılığı hızladibe vurdu.
“Şu andaiyi… Bayan Ju-Hui. Durabilirsin…”
“Seniiyileştireceğim! Seni yenilenmiş kadar düzeltebilirim!”
Avcılar, perişan ifadeler oluştururken ikisine baktılar.
Başlangıçta bu odaya giren on yedi kişiden sadece altısı kaldı. Ve bu altıkişilik gruptan ikisi korkunç, kederli yaralara katlandı. Jin-Woo bacağınıkaybederken Song kolunu kaybetmişti.
Hayatta kalmış olabilirlerdi, ama hiçbiri şu anda sevinmek istemiyordu. Oanda, odayı başka bir garip gürültü salladı.
GÜM…!!
Bu tuhaf büyü oluşumunun bulunabileceği tapınağın ortası aniden yerdenyükseldi.
Jin-Woo içtenlikle, nihayet geldiğini düşündü.
‘Dindarlığınıkanıtla, değil mi?’
Bu kelimelerin ne anlama gelebileceği konusunda kabaca bir fikri vardı.
Tapınağın merkezindeki dairesel büyü oluşumu gürültülü bir şekildeyükselmeye başladı ve sadece birkaç adımın yüksekliğine ulaştıktan sonra durdu.
“Birsunak…”
Avcılar, Jin-Woo mırıldandığında uyarı tepkileri gösterdi.
‘Bir sunak mı…?’
‘Az önce bununbir sunak olduğunu söyledi…’
Onları önceki iki krizden kurtaran kişi yüksek rütbeli bir Avcı değildi,çoğu zaman alay konusu olan E-Seviyeli Jin-Woo’ydu.
‘Eğer Bay Seong olmasaydı hepimiz…’
Avcılar da aynı düşünüyordu. Mevcut koşullar altında, Jin-Woo’nun sözlerionların yaşam çizgileriydi.
Ve şimdi, Jin-Woo bir ‘sunak’ kelimesini mırıldanmıştı.
Kim her zaman anlama konusunda hızlıydı ve bu yüzden, başka birinin bunuyapma şansı olmadan önce anlamını yakaladı.
“Şimdianladım. Nasıl olduğunu görüyorum.”
Kim daha sonra kalçasına asılı kılıcı kılıfından çıkardı.
Şimdi normalde, bu silah çeşitli canavarları kesmek için kullanılacaktı.Ancak şimdilik farklı bir amaç için kullanılması gerekecekti.
“Aptalbir piç olsam bile az ya da çok burada söylemeye çalıştığın şeyi anlayabilirim.”
Avcılar keskin, soğuk parıldayan bıçağa bakarken tükürüklerini tedirgin birşekilde yuttular.
“Hey, BayKim. Kılıcını neden böyle çekiyorsun?”
“Nedenönce bunun hakkında konuşmuyoruz? Önce konuşalım.”
Grup arasında en yüksek rütbeli üye olan C-Seviyeli Avcı Song ağır yaralanmıştı,bunun anlamı da D-Seviyeli olmasına rağmen bile oldukça güçlü bir beceri setinesahip olan Kim’i potansiyel olarak durdurabilecek kimsenin olmamasıydı.
Kim kılıcı ile sunağı işaret etti.
“Son yasadindarlığını kanıtla. Ve bu yerin ortasında aniden ortaya çıkan bir sunak var.”
Kim’in bakışları Jin-Woo’ya doğru yön değiştirdi.
“Yani,bir fedakârlık sunmamız gerekmiyor mu? Bay Seong?”
Jin-Woo yavaşça başını salladı. Gençler de böyle düşünüyorlardı. Hayattakalan altı kişiden biri kurban olmak zorunda kalmıştı.
‘Son yasamuhtemelen bu demekti…’
Jin-Woo bu sonuca vardı.
Daha fazla rahatsızlık hissetti ve başını kaldırdı, Bay Kim yaklaştıkçagözlerinin hiç dostane görünmediğini fark etti.
Uzun bir ter, Jin-Woo’nun alnından aşağı doğru indi.
“Ahjussi…Ne…?”
“Sen,genç adam, hiçbir şey söyleme ve hareketsiz kal!!”
Kim öfkeyle bağırdı ve kılıcını, gencin durumunu kontrol etmek içinJin-Woo’nun yanına çöken Bay Bay Song’a doğrulttu.
“Bizi buyere sürükleyen kimdi? Bu adam değil miydi? Evet, Bay Song’du!Öyleyse sadeceBay Song’un nihai sorumluluğu almasının doğru olduğunu düşünmüyor musunuz?”
“Ahjussi!”
Jin-Woo öfke içinde kalkmaya çalıştı, ancak sonra yaşlı bir ağacın kabuğunabenzeyen Song’un eli genci durdurdu.
Jin-Woo, Song’a kuşku içinde baktı.
“….”
Şarkı bir şey demeden başını salladı. Gözleri Jin-Woo’ya yalvarıyordu,gençlerden başka bir şey söylememelerini istiyordu. Tabii ki, Jin-Woo’nunsöyleyecek çok şeyi vardı, ama şimdilik onları sakladı.
Song yavaşça vücudunu kaldırdı.
“BayKim’in söylediği doğru. Suçu bugün üstlenmeliyim.”
“Yaşlıadam, sanırım artık sonunda aynı düşünüyoruz.”
Kim kılıcının ucunu sunağa işaret etmek için kullandı.
“Şimdianladıysanız o zaman hadi başlayalım. Senin yüzünden burada 10’dan fazla insanöldü, yaşlı adam.”
