Ah, anlıyorum. Dışarıdan biri olmak cesur bir müdahaleye izin veriyor. Diğerleri tahtın veraset hakları ve benzeri konulara karışmış durumdadır.
Belirli bir düzeyde garantili güce sahip bir yabancı olarak, bir kahraman müdahale edebilir. Gerçi ben o kategoriye dahil değilim.
Ryuto kesinlikle her şeyi enine boyuna düşünüyor.
Stratejisinin “uzlaşmayla” sonuçlanması onun iyi niyetini ya da belki de saflığını gösteriyor.
“Bana bir faydası yok.”
“İşbirliği yapmayacak mısın?”
“Sadece cesaret vermek için baş parmağımı kaldırdım. İşbirliği yapacağımı hiç söylemedim. Bu zahmetli bir iş.”
“O zaman bir şekilde sana partiye katılma hakkı vereceğim.”
“Parti mi?”
Ne yani, yine o savurgan toplantılardan birini mi düzenliyorlar? Bu tür bir mali boşluğa sahip olmamalılar.
“Bu Birinci Prenses’in doğum günü partisi. Bilmiyor muydun? Aslında, o zaman onları barıştırmayı planlıyorum.”
“Hiç de değil. Biraz bile değil.”
Doğum günü partisi mi var? Düşündüm de, bugün onun doğum günü mü?
Bilmiyordum, daha doğrusu bana söyleyebilirdin, Nara-san. Katılamayacak olsam bile.
Hmm, kesinlikle, hiçbir şey yapamadan sadece partiyi izleme fikrinden hoşlanmıyorum.
“Komşu ülkeden kahraman geliyor mu?”
“Görünüşe göre, sadece yerli soyluları davet ediyorlar. Görünüşe göre yurt dışından misafir davet etmeyi göze alamıyorlar.”
O zaman o belalı adamla (Date Justice) başlarının derde girmesi gibi bir endişe de yok.
Ama yine de…
“Bu yardım biraz zayıf.”
“Birinci Prenses’i size haftada bir gün izin vermesi için ikna edeceğim. İzin günlerinde istediğini yapmakta özgür olacaksın.”
“Ben varım!”
“Çok çabuk karar verdin!”
Tamaki araya giriyor ama bu beni ilgilendirmez.
Bir gün izin, bir gün izin. Bütün gün uyuyacağım!
İzin günleri en iyisidir.
Ve böylece uzlaşma stratejisine dahil oldum.
İlk görev Birinci Prenses ile bir toplantı. Şimdiden istifa etmek istemeye başladım, ama izin günlerinin hatrına. Buna katlanacağım.
Ancak daha sonra bu aceleci kararımdan pişmanlık duyacaktım.
…belki. Sadece birazcık.
