Gökyüzü yok, yer yok, gölgeler yok.
Sadece ufuk çizgisi olmayan uçsuz bucaksız bir alan.
Boşluk, tek bir kirlilik veya bulanıklık zerresi olmaksızın bembeyaz uzanıyor.
Bu alana nüfuz eden hava tamamen saf ve şeffaftır, hiçbir bakteri veya kötülüğe izin vermez, yine de içine girenlere garip bir şekilde rüya gibi bir his verir.
Sessizdir ama sessiz değildir.
İnsan kavrayışının ötesinde, ses kavramının kendisini aşan dalgalar düzensiz bir şekilde yansıyarak kişinin kulak zarlarının boş hissetmesini önler.
Bu mükemmel, ilkel mekânda uyumsuz bir nokta vardı.
Yere sabitlenmiş ve güneş olmamasına rağmen gökyüzünü gölgeleyen bir şemsiyenin altında, üzerinde bir kadının yattığı beyaz boyalı bir bank vardı.
İpek gibi beyaz teni o kadar parlaktı ki suyu itecekmiş gibi görünüyordu. Yüz hatları bir oyuncak bebeğinkine benzeyecek kadar güzeldi – hayır, güzelliği o kadar mükemmeldi ki insan elinin yeniden yaratabileceğinin ötesindeydi.
Sis ya da tüy kadar hafif, saf beyaz giysiler giyiyordu. İri göğüsleri kumaşın kıvrımları arasından dışarı fırlamıştı, iddialıydılar ama rahatsız edici değillerdi. Göğüs dekoltesinin soluk pembe gölgeleri binlerce erkeği büyüleyebilirdi.
Yana doğru dökülen ışıltılı saçlarıyla, izleyenleri umursamadan rahatlıyor olsa da, manzara bir tablo gibiydi. Elbette fırça ve tuvalin onun güzelliğini ve tanrısallığını yakalayabileceği oldukça şüphelidir.
Birdenbire, sanki bir şey hatırlıyormuş gibi, kadın -Ruh Aktarımı Tanrıçası- şezlongdan ayağa kalkıyor ve nefes alıyor.
O rahatlama alanı kendiliğinden ışıkla kaplanıyor ve bir sonraki anda sanki hiç var olmamış gibi iz bırakmadan yok oluyor.
“Vay be, çağrılmayalı epey zaman oldu. …Yine de sanırım bu olağan bir hız. Sadece o çocuğun zamanı çok anormaldi…”
O çocuk – Inori Takafuji – çağrılmadan hemen önce yaşanan kargaşayı hatırlıyor.
“Şimdi sırada… başka bir Japon var. Acaba bu ülke lanetli mi? Çok sık çağrılıyorlar…”
