Taehyung, bavulunu son kez sırtına aldı ve derin bir nefes çekti. Malikânenin ağır kapıları önünde duruyordu. Buraya adım atmak, hayatının bambaşka bir dönemine geçmek demekti. Gözlerini kapadı, içindeki korku ve isyanı bastırmaya çalıştı.
Kapı gıcırdayarak açıldı. Jungkook, her zamanki gibi sessiz ve soğuktu.
“Gel,” dedi, sesi sert ama sakladığı bir şeyler vardı.
İçeri adım attıklarında malikânenin soğuk havası sarmaladı Taehyung’u. Geniş salon, antika mobilyalar, duvarlarda Jungkook’un ağır bakışlarla dolu portreleri vardı. Her köşe, güç ve otoritenin simgesiydi.
Taehyung, pencerenin önünde durdu. Gözlerini dışarıya çevirdi. “Burada ne yapacağım ben?” diye fısıldadı kendi kendine.
Jungkook yanına yaklaştı. “Burada yaşayacaksın. Kurallara uymalısın. İlk kural: Gece dışarı çıkmazsın. İkinci kural: Beni dinlersin.”
Taehyung, sertçe döndü. “Kuralların insanı boğar Jungkook. Ben özgürüm.”
Jungkook adım attı, aralarındaki mesafeyi kapattı. “Özgürlük? Senin gibiler için bu bir lüks. Bu dünyada özgürlük, hayatta kalmaktır.”
Taehyung dudaklarını ısırdı. Onun için bu cümle sadece bir tehditti.
Gecenin ilerleyen saatlerinde, Taehyung odasına çekilmişti. Yatağa oturdu, ellerini sıkıca yumdu. Dışarıda kapının ardında bir gölge vardı. Jungkook sessizce kapıyı açtı ve içeri girdi.
“Uyuyamıyor musun?” diye sordu alçak sesle.
Taehyung başını kaldırdı. “Beni neden buraya getirdin?”
Jungkook biraz yaklaştı, ama mesafeyi korudu. “Ailemden değil, seni korumak için.”
“Koruma mı? Bana mı benzeyen o hayatı mu koruyacaksın?”
Jungkook gözlerini kaçırdı. “Bilmiyorum… ama seni tehlikeden uzak tutacağım.”
Taehyung şaşkınlıkla baktı. İlk kez Jungkook’un sert maskesinin ardında bir kırılganlık görmüştü.
Gece boyunca aralarında sessiz bir bağ oluştu. Zoraki evliliğin soğuk duvarları arasında, ilk kıvılcım yanmaya başlamıştı.
Taehyung odasının kapısını yavaşça kapattı. İçeride yalnız kalmak, belki de nefes almak için ilk gerçek fırsatıydı. Ama kalbi hâlâ yerinden çıkacak gibiydi.
Pencereden dışarı baktı; malikânenin yüksek duvarları, sanki onu esir alan bir kafes gibiydi. Bir yandan isyan ediyor, bir yandan da kendini çaresiz hissediyordu.
O sırada kapı yavaşça aralandı ve Jungkook içeri girdi. Sessizce odanın ortasında durdu, yüzünde alışılmadık bir yumuşaklık vardı.
“Burada yalnız kalman iyi değil,” dedi.
Taehyung hafifçe başını kaldırdı. “Neden umursuyorsun ki?”
Jungkook gözlerini kaçırdı. “Çünkü… istemiyorum zarar görmeni.”
Taehyung dudaklarını ısırdı. Bu sözler beklediğinden farklıydı.
“Peki neden bu kadar sert davranıyorsun bana?” diye sordu.
Jungkook ağır ağır yaklaştı, aralarındaki mesafe azaldı. “Çünkü bu… seni korumanın tek yolu.”
Taehyung derin bir nefes aldı ve baktı Jungkook’un gözlerine, o derin, gizemli gözlere. İçinde bir şey kıpırdandı, yıllardır hissetmediği bir şey…
“Korunmak… bazen özgürlükten daha acı verir,” dedi alçak sesle.
Jungkook, onun elini nazikçe tuttu. “Belki de özgürlük, seninle birlikte olmanın adıdır.”
O anda ikisinin dünyası biraz daha yakınlaştı. Zoraki evlilikten doğan soğuk duvarlar, yavaş yavaş erimeye başlamıştı.
Jungkook’un elini hissetmek, Taehyung için beklenmedik bir sıcaklık getirmişti. Gözlerini kapattı, o an sadece Jungkook’un varlığı vardı etrafında.
“Bana biraz zaman ver,” dedi Taehyung, sesi kırılgandı. “Anlamaya çalışıyorum. Bu… zor.”
Jungkook hafifçe başını salladı. “Seni zorlamayacağım. Ama burası tehlikeli bir yer. Güvende olmalısın.”
Taehyung derin bir nefes aldı. “Güvende olmak istiyorum. Ama özgür olmak da…”
“Özgürlük, bazen zincirlerimizden kurtulmakla başlar,” diye sözünü kesti Jungkook.
Aralarındaki sessizlik, ikisinin de içindeki karmaşayı yansıtıyordu. Taehyung yavaşça ayağa kalktı ve pencereden dışarı baktı. Gözleri uzaklara dalmıştı.
“Burada yaşamayı öğrenmek zorundayım,” dedi, “ama hâlâ kaçmak istiyorum.”
Jungkook yanına yaklaştı, omzuna hafifçe dokundu. “Her zaman yanında olacağım.”
Taehyung gözlerini Jungkook’a çevirdi. İlk kez onun içinde bir koruyucu değil, bir insan gördü.
Kalplerindeki buzlar, yavaş yavaş çözülüyordu.
Taehyung ve Jungkook’un arasındaki bu sessiz an, malikânenin ağır atmosferinde nadir bulunan bir huzur gibiydi. Ama dış dünya, onların bu anını bozmak üzereydi.
O sabah, kapı çaldı. Sert, acil bir tonda.
Jungkook kapıya yürüdü, gözleri keskinleşti. Kapıyı açtığında karşısında, düşman bir mafya grubunun temsilcileri vardı. Soğuk ve tehditkâr bakışlarla içeriye girdiler.
“Jungkook,” dedi liderleri, “Bizim hesabımız hâlâ ödenmedi.”
Jungkook arkasını dönüp Taehyung’u işaret etti.
“Burada kal, dikkatli ol.”
Taehyung kalbi sıkışarak arka odaya çekildi. Kapı kapandığında, Jungkook düşmanlarıyla yüzleşmek için hazırlandı.
O an Taehyung, zoraki evliliğin ne kadar karmaşık ve tehlikeli bir dünya olduğunu ilk kez gerçekten hissetti.
Koruma sözü veren adam, hayatını tehlikeye atarken, o sadece gözlerini kapatıp dua ediyordu.
