Ekspertiz odasına giriyoruz ve hemen değerlendirmeye başlıyoruz.
Bu çok zaman alan bir şey değil, sadece tek tek değerlendirme yapmamız gerekiyor.
Burada olduğumuza göre, Emily ve ben de yapacağız.
“Pekala, Sofia ile başlayalım.”
“Teşekkür ederim. O zaman ilk ben gideyim.”
Sofia bile gergin görünüyor, ciddi bir ifadeyle derin bir nefes alıyor…
“İşte gidiyorum, değerlendir.”
Evet, gitti ve yaptı.
Aslında bunu yüksek sesle söylemene gerek yok.
Ona söylemedim, sadece unuttum, gerçekten!
Üçünün de kasıtlı olarak bunu yüksek sesle söylediğini görmek istemiyordum açıkçası!
“…Ne yazık ki hiçbir yetenek ortaya çıkmadı.”
“Eh, işte böyle oluyor. Ben de hiç alamadım.”
“Sen hala 1. Seviyedesin, merak etme.”
“Sen kim oluyorsun da konuşuyorsun?” diye düşünmeden edemiyorum, ama bunu görmezden geleceğim.
Aklıma başka cesaretlendirici bir söz gelmedi.
“Dürüst olmak gerekirse biraz rahatladım. Becerisi olmayan tek kişi ben olsaydım ne yapardım diye endişeleniyordum. Ama burada bir beceri edinen tek kişi ben olsaydım harika olurdu!”
Havayı değiştirmek için bile olsa, Mira iyi gidiyor. O gerçekten iyi ve şefkatli bir arkadaş.
Onun sayesinde, kederli görünen Sofia başını kaldırdı.
“Elinden geleni yap, Mira!”
“Gel bu tarafta bize katıl!”
Ne kadar zıt görüşler.
Belki de dengeli olmak iyidir. Hangi yöne giderse gitsin, bir taraf mutlu gibi davranabilir. Bu iyi bir uzlaşma.
Tarafsız kalıyorum, sadece baş parmağımla onaylıyorum.
“İyi şanslar.”
“Değer biçmek.”
Ne de olsa Mira da söylemişti.
Mira’nın yüzü bir an için aydınlandı, sonra hemen kendini toparladı.
Ben bile fark ettim, diğer ikisinin fark etmemiş olmasına imkân yok.
“Tebrikler, Mira.”
“Başardın, Mira!”
“Sofia… Emily…”
“Tebrikler. Bunun bir dövüş becerisi olması gibi bir bükülme yok, değil mi?”
“Tabii ki yok! …Teşekkür ederim, ikinize de teşekkür ederim…”
“Hey, peki ya ben?”
“Kota için, sana ilk büyümün hedefi olma onurunu vereceğim!”
“Yapmamanı tercih ederim.”
Sanırım burada soytarı rolünü oynuyorum.
Şu andan itibaren onlarla iyi geçinmek istiyorum, bu yüzden düşünceli olacağım ve üç hanımefendiye karşı herhangi bir kırgınlık bırakmayacağım.
Güzel kadınlarla zindanları keşfetme şansını kaçırmamak için!
Yine de bunu yüksek sesle söyleyemem!
“Pekala! Sıra bende. Bana ödünç ver, Mira.”
Normalde hiçbir şey artmazdı.
Yine de zamanımız var ve kontrol etmek istememiz doğal.
“Değer biçin! Evet, hiçbir şey artmadı.”
Bu hızlı ve son derece sıradan bir açıklamaydı.
“Eh, bu beklenen bir şey.”
“Tamam, Kota. Elinden geleni yap!”
“Ah, evet.”
Değer biçmek sadece bakmaktır, değil mi?
Yetenekler zaten seviye atlama noktasında belirleniyor.
Acaba bunu anlıyorlar mı?
Tereddüt ettim ama yüksek sesle söylemeden değerlendirmeye karar verdim.
“Ha? 3. Seviye oldum…”
Destek Büyüsü]’nün etkisi çok güçlü, bu yüzden bu tür şeyler olabilir.
Ancak, istatistik artışlarım tamamen sabit kalıyor!
